Гөлөг

Японд ямар золбин нохой гэж байх биш. Тэгсэн чинь ингэлээ. Машинтай явж байтал замын хажуугаар нэг гудамжны нохойны жижигхээн гөлөг гүйж явна. Өө байхгүй тэгсэн чинь манай охин харчихаад "Ээжээ ээжээ хөөрхий жижигхэн гөлөг явж байна авъя л даа хөлдөж үхлээ шдээ өлсөж байгаа даа машинд дайрууллаа шдээ, аваад явъя л даа" гээд орилоод сүүлдээ уйлаад бууна гэж хаалга булаацалдаад ёстой нээрээ бөөн юм боллоо. Ашгүй хүү сургуульдаа явчихсан байсан юм, байсан бол бүүр бөөн юм болохгүй юу.
Би бүр зөндөө тайлбарлаад ойлгодоггүй ээ. Энэ чинь золбин нохой гэдэг юм, манайд зөндөө байдаг тэгээд ямар ч хараа хяналтгүй өсөж үржээд байдаг юм, цаашид зөндөө тааралдах болно, тэр болгоныг авч тэжээнэ гэж байхгүй шдээ гээд. Урьд нь монголд байхдаа ерөөсөө золбин нохой анзаардаггүй байсан ч юмуу, японд очоод хэтэрхий амьтанд хайртай болчихсон ч юмуу "Тэгээд яах юм бэ энэ хөөрхий гөлөг үхэх юмуу хэн ч тоохгүй юмуу" гээд уйлаад болдоггүй. Нээрээ яамаар ч юм дээ. Яасан ч хэцүү юм. Сүүлдээ бүр аргаа бараад "Энэ гөлөгний ээж нь түр хоол хайгаад ажилдаа явчихсан байгаан, хэрвээ хоёулаа гөлгийг нь аваад явчихвал ээж нь орой ирээд гөлгөө хайгаад зөндөө уйлна шдээ" гэж байж охиноо тайвшрууллаа. "Нээрэн юмуу, нээрэн ээж нь түр явчихсан байгаа юмуу, эргэж ирнэ биз дээ" гэсээр л сургууль руугаа орлоо охин маань. Хэцүү ч юмаа даа. Гудамжны нохой хүртэл стресс нэмж байна шд Улаанбаатарт. Хар хүйтэнд бээвийгээд баацганаад яваад байгаа гөлгийг чинь харсаар байгаад орхиод явах хэцүү юмаа. Замаа ч засч чадахгүй хогоо ч цэвэрлэж чадахгүй байгаа улс чинь юун тэр золбин нохойгоо хяналттай болгох манатай байхөө дөө.