Хүний бүх л эд эрхтэн нүдэнд харагдаж гарт баригддаг боловч харин сэтгэл гээч зүйл тийн хүртэлцэх мэдрэмжинд мэдрэгдэх нь үгүй. Гэвч оршин байдаг нь туйлаас үнэн юм. Хайрлаж дурлах, баярлаж догдлох, айх ичих, гомдож уурлах, уйтгарлаж гуниглах энэ бүгд сэтгэл гээч эрхтний гаргаж буй ааш аяг авир зан мөн бөлгөө. Хүний хийж чадах үйл үйлдлийн хэмжээ нь бие физиологийн онцлог, олж авсан мэдлэг боловсрол зэргээс шууд хамаарах боловч үүн дээр нэмээд сэтгэлийн хүч нөлөө их. Жишээлбээс уралдаж байгаад бүдрээд ойчсон хүүхдийг миний хүү чаднаа босоод гүйгээрэй гэж дэм өгвөөс хүү босоод улам хурдан гүйх нь дамжиггүй. Харин эсрэгээр ээ чааваас гэх мэтээр сэтгэлийг нь мохоон гутраавал хэдийгээр тэр хүүд босч гүйгээд түрүүлчих бие махбодийн чадвар байсан ч сэтгэлийн хүч үгүй тул түрүүлэх эсэх нь эргэлзээтэй.
Бид ямар нэг өвчин тусвал түүнээ илааршуулахын тулд эм уудаг. Гэтэл сэтгэл гээч эрхтэн өвдсөн тохиолдолд түүнд ямар эм тангаа өгөх билээ. Өвчнийг эхлээд оношилдог, түүн лугаа сэтгэлийн өвчнийг оношлон тогтоож таарах эмийг тохирох тунгаар өгөх нь зүйтэй мэт. Гэвч аливаа сэтгэл зүрхэнд тааран тохирох хамгийн анхны бөгөөд энгийн эм болбоос урмын сайхан үгс, сайхан инээмсэглэл гэж би бодном.
Зүү мэт шивэх үгсийг зүрх рүү минь бүү илгээ. Хүн гэдэг сэтгэлийн амьтан.
Бид ямар нэг өвчин тусвал түүнээ илааршуулахын тулд эм уудаг. Гэтэл сэтгэл гээч эрхтэн өвдсөн тохиолдолд түүнд ямар эм тангаа өгөх билээ. Өвчнийг эхлээд оношилдог, түүн лугаа сэтгэлийн өвчнийг оношлон тогтоож таарах эмийг тохирох тунгаар өгөх нь зүйтэй мэт. Гэвч аливаа сэтгэл зүрхэнд тааран тохирох хамгийн анхны бөгөөд энгийн эм болбоос урмын сайхан үгс, сайхан инээмсэглэл гэж би бодном.