Хөгтэй хөгтэй явдал болох юмаа. Тэр болгонд инээд хүрээд бичье дээ гэж бодож байсан ч амжихгүй түрүүчээс нь мартаад байх юм.
Нэг удаа шуудан орох хэрэг гараад олдоггүй ээ өнөөхөө, туторын зурж өгсөн зургийг нь хараад л алхаад байсан чинь биш юмаа. Аргаа бараад гудамжаар явж байсан ахлах сургуулийн 2 хүү явж байхаар нь нэг муу юм японоор "Шуудан хаана байнаа?" гээд асуулаа. Япончууд хүн юм асуухаар их хөөрхөөн заавал туслах гэж үзнэ. Өөрөө мэдэхгүй байсан ч хүнээс асуугаад ч болсон ямар ч байсан туслах гээд үзнэ шүү дээ. Өнөө 2 хүү чинь бие биен рүүгээ хараад л эрүүгээ илээд л бодоод л хоорондоо яриад л байснаа гэнэтхэн нэг нь нэг юм хэлээд хоёулаа нүд нь сэргээд явчихлаа. Тэгснээ намайг эндээ хүлээж бай гэж дохио зангаагаар үлдээгээд хоёулаа булан тойроод гүйлдээд явчихлаа. Тун удалгүй булангийн цаанаас цухуйгаад намайг нааш ир гээд баяртай нь аргагүй даллацгааж байна. Булан тойроод яваад очсон чинь Seven Eleven хүнсний дэлгүүрийн гадаах улаан шуудангийн төмөр хайрцагны хоёр талд бахархалтай нь аргагүй зогсчихсон заацгааж байлаа. Хэхэхэ, миний бүр инээд хүрээд "Аригато гозаймас" гэж хэлээд гараараа биш байна гэж дохичихоод цаашаа явсан даа. Би гэж хэл усгүй амьтан л буруу ойлгуулсан юм шиг байгаан.
Анх дэлгүүр ороод гурил хайгаад олдоггүй ээ. Гурил зуурч хоол хийж идэх гэж байгаа санаатай юм. Тэгсэн сайхан гар гурил гэдэг үгээ ч мэдэхгүй. За тэгээд бусад юмаа авчихаад өнөө гурилаа хайгаад байж болох тасгуудаар нь яваад яваад олдоггүй ээ. Бас л хүнээс асуух санаатай ийш тийшээ харсан чинь нэг хүүхэн явж байнаа зүгээр худалдан авагч. Очоод англиар ярьдаг уу гэсэн чинь толгой сэгсэрч байна. Англиар ярьдаг хүн энэ дэлгүүр дотроос олдохгүй нь ойлгомжтой болохоор өнөө хүүхэнтэйгээ зууралдахаар шийдлээ. Тэгээд би "Сумимасен" гэж байгаад л татаатунгаадлаа даа /ингэхэд энэ үг хаанаас гарч ирлээ нэг нэвтрүүлэг байсан билүү?/ Төмпөнд гурил хийгээд усаар зуураад тэгснээ бодлоо эд нарын гурилаар хийдэг юм чинь аан банш идээд байдаг билүү гэж бодоод өнөө зуурсан гурилаараа банш чимхээд байгаа дүр үзүүлээд л жинхэнэ дуугүй жүжиг шиг юм боллоо. Тэгээд хамгийн сүүлд нь "Доко дэсүка?" гээд хэлчихэж байгаа юм. Тэгээд 2-3 удаа дахин дахин үзүүлж байтал ашгүй өнөө хүүхэн ойлгоод "Аан" гээд л явчихлаа шүү. Тэгснээ тэрэгтэй юмаа орхичихоод л намайг дагуулаад гүйчихлээ дэлгүүр дотуур. Би ч баярлаад л ашгүй нэг юм гурилаа олох нь гээд явж байсан чинь нэг л бишээ задгай хөргөгчнүүд чиглээд явчихлаа. Өнөө хүүхэн маань гүйж очоод л нэг пакетласан бэлэн банш аваад ирлээ. Эдний дэлгүүрт байдаг шдээ нэг тийм хужаа банш бууз шиг дотроо есөн шидийн юмаар хийсэн бэлэн болгоод пакетлачихсан. Хэхэхэ одоо яахав дээ, миний л буруу юм чинь. Би банш хийж л үзүүлсэн юм чинь надад банш л зааж өгнө биз дээ. Баахан цагийг нь үрж бас тээр тэнд тэргээ орхичохоод намайг дэлгүүрийн энэ мухар хүртэл зааж авчирч байгаа сайхан сэтгэлийг нь бодоод хайсан юмаа олсон дүр үзүүлээд "Маш их баярлалаа" гэж хэлсэн.
Япончууд үнэхээр тусархүү шүү. Бас далимд нь нэг жишээ хэлчихье. Нэг удаа Акихабара явах хэрэгтэй болоод тутор завгүй гээд ганцаараа явав. Нэг буудал дээр вагоноо сольж суух ёстой байлаа. Хүлээгээд зогсож байтал туторын хэлж өгснөөс шаал өөр нэртэй вагон ирнэ гээд самбар дээр гараад байх юм. Энэ нь тэгээд өнөө миний зорьсон буудал хүрэх үү ядаж байхад рапид гэчихсэн тэгэхээр тэр буудал дээр зогсох юмуу үгүй юмуу гээд түмэн бодол толгойд эргэлдээд. Би чинь одоо болтол утас аваагүй яваа зэрлэг гар шүү дээ. Тутороосоо асууж чаддаггүй. Тэгээд хажуудаа зогсож байсан нэг эмээгээс асуугаад хаялаа. "Энэ" гээд самбар луу заагаад "Тэр эки" гээд л хэлчихлээ. Ашгүй өнөө эмгэн намайг тэр нэг эки хүрэх гээд байгаа юм байна энэ денша хүрэх үү гэж асуугаад байгааг төвөггүй ойлгоод, харин өөрөө мэддэггүй ээ. "Этоо" гээд л бодож байснаа "Чодомадэ" гээд цаашаа бөгтөгнөөд яваад өглөө. Хүүе энэ эмээ чинь хаачих нь вэ, мэдэхгүй бол мэдэхгүйнээ гээд хэлчихгүй гэж бодоод араас нь харж байсан чинь хөөрхий минь бараг 5 метрийн цаана зогсож байсан нэг залуугаас очоод асуугаад байнаа. Хамгийн ойр зогсож байгаа хүн нь тэр байсан юм, хүн цөөтэй байсан л даа. Тэгээд буцаж бөгтөгнөж ирээд "... эки" гэснээ ирж байгаа өнөө вагон руу заагаад "ОК" гээд гараараа ок тэмдэг үзүүлээд инээчихсэн. Хөөрхий минь дээ. Надад туслахын тулд тэр хол байгаа хүнээс очиж асуучихаад буцаж ирж хэлж өгөөд байгаа юм. Ёо манай монголчууд яадаг билээ дээ. Мэдэхгүй гээд мөрөө хавчаад л зогсож байдаг биз дээ. Цаашаа асууж сураглаж өгнөө гонжийн жоо. Би тэр эмээд ёстой өвдгөө хүртэл бөхийж баярлалаа гэдгээ хэлсэн. /Энд ирснээсээ хойш би ерөөсөө бөхөлзөж сурахгүй байсан юм./ Иймэрхүү явдал үүнээс хойш зөндөө тохиолдсон. Өөрөө мэдэхгүй мөртлөө намайг хүлээж байгаарай гээд өөр хүнээс, газраас гүйж очиж асууж хэлж өгсөн хүмүүс зөндөө зөндөө. Үнэхээр баярламаар бахархмаар.
